Grámosinn glóir

„Þá ertu frjáls skáld… hvernig viltu hafa einn morðingja í sögu?“ segir unga skáldið við sjálft sig þegar það blaðar í gömlum málskjölum sem segja frá Jóni morðingja og reynir að gera sér í hugarlund hvernig slíkur maður er í raun.

Skáldið er lögfræðingur, höfðingsefni, og trúir á mátt einstaklingsins og endurreisn sinnar þjóðar, komið af hraðfleygri stund erlendra borga, úr kliðandi laufskálum og grónum menntasetrum í þungbúnar víðáttur átthaganna þar sem tíminn stendur nánast í stað og kotin gægjast upp úr landinu, á dreif milli þögulla fjalla og eyðilegra heiða.

Framundan er fyrsta embættisverkið: dómsmál, sifjaspell, morð.

Og áður en langt um líður situr skáldið sem dómari andspænis morðingja í annarri sögu; það sér og skynjar hver morðinginn í raun er en dómaranum ber einungis að dæma og semja sögulok; enginn spyr hvernig morðingja skáldið kysi sér.

Með skáldsögunni Grámosinn glóir mun Thor Vilhjálmsson eflaust koma mörgum skemmtilega á óvart. Hann sækir nú efnivið sinn til íslenskra sakamála á 19. öld og nýtir sér að nokkru tækni spennusagna en spinnur í sömu mund saman þrjár ástarsögur. Að auki er sagan epískari en flestar sögur hans aðrar á seinni árum, á sér dýpri rætur í íslenskri sagnahefð en þær og snýst meira um sérleika íslenskrar vitundar og veru.